Dag 4 – 10 juli [Bryce Canyon – Grand Canyon]

Alweer vroeg uit de veren vandaag, 6u, want we wilden zo snel mogelijk in Grand Canyon zijn en we hadden nog enkele stops gepland. Rond half 7 waren we klaar om de tocht aan te vangen. Na zo’n 5 minuten had er iemand door dat hij zen gsm vergeten was. Wie zou dat toch kunnen zijn? Dus weer terug, zodat we iets voor 7 eindelijk goed op weg konden.

De normale route voerde ons terug via Zion Canyon richting Grand Canyon, maar Microsoft Streets & Trips kende een kortere weg via Cannonville en Cottonwood Road. Dus namen we uiteraard die route. Cottonwood Road bleek een zandweg, oftewel dirtroad te zijn. We dachten dat dit maar even zou duren dus bleven we de weg maar volgen, we hadden deze auto immers niet voor niets gehuurd. Na een dik kwartier rijden, tegen 30 Ml/h en al 2 bijna droge riviertjes gepasseerd te hebben, keken we op de computer en stelde we vast dat dit zo nog dik 40 mijl zou duren. Aan terugdraaien dachten we niet direct, dus hoopten we maar dat de weg nog terug zou overgaan in asfalt.

Ongeveer halverwege, en na al enkele steile klimmer te hebben overwonnen, kwamen we iets redelijk onverwachts tegen. Er was een vrachtwagen aan het proberen één van de steile hellingen te beklimmen, maar het wilde niet echt lukken. En passeren zat er op het eerste zicht ook niet direct in. De chauffeur, later bleek het een Canadees te zijn, stapte uit en dacht dat we wel over de berm konden passeren. Op het eerste zicht leek dit redelijk te lukken, maar natuurlijk hadden we geen 4x4 en bij het afrijden van de berm begonnen de wielen te spinnen.
Achteruit dus. Na enkele pogingen bleek het langs die kant niet te lukken. De Canadees dacht het via een andere kant te proberen. Dus even laten stond de auto met twee wielen in de lucht. Wij natuurlijk in paniek, maar de chauffeur bleef kalm en dacht dat het zeker zou lukken. Gelukkig kregen we de auto achteruit terug op vier wielen.

Voor ons het punt waarop het genoeg was, dus ofwel moesten we terugkeren, of hij moest zijn vrachtwagen boven of onder krijgen, zodat we op een vlak stuk konden passeren. Op het eerste zicht ging hij nooit boven geraken, maar achteruit 20 mijl terug was voor hem ook geen optie natuurlijk. Na enkele pogingen en massa’s zweet kreeg hij de vrachtwagen boven. Voor ons het punt om hem zo snel mogelijk voorbij te gaan. Een avontuur om nooit meer te vergeten.

Na ruim 2 uur rijden en 1 uur oponthoud bereikten we weer de normale weg naar Grand Canyon. Volgende stop was Page, aan Lake Powel. Eerst een korte stop bij Glen Canyon Dam en daarna door naar Wheawheap, een klein havenstadje. Veel was en niet te zien dus snel terug naar Page voor een uitstapje naar Entelope Canyon. We moesten een uur wachten voor de volgende tour, dus passeerden we nog snel langs de Taco Bell.

Om Entelope Canyon te gaan bekijken moesten we mee met een grote Jeep. Het was een redelijk hobbelige trip. Na 20 minuten kwamen we aan bij het begin van wat een grot leek. Onze gids, Dacye, liet ons de mooiste plaatsen om foto’s te nemen zien. Het waren mooie beelden, met de lichtinval die de rotsen kleur gaf. We werden gewaarschuwd voor ratelslangen, spinnen en schorpioenen maar jammer genoeg hebben we er geen gevonden. Na een half uurtje te hebben rondgelopen werd het tijd om terug te keren.

We konden onze toch naar de Grand Canyon verder zetten, want het was nog een hele trip. Onderweg passeerden we Tuba City, bekend om zijn Dinosaur Tracks. Dat moesten we toch ook gezien hebben. Maar het bleek een grote klucht waar we achteraf nog veel mee zouden lachen. We geloven nog altijd niet dat het allemaal waar was wat er daar verteld werd. Dus zo snel mogelijk verder naar de Grand Canyon.

We kwamen via de East Entrance het nationale park binnen. De eerste stop was Desert View, met een 21 meter hoge uitkijktoren. Ons eerste zicht over Grand Canyon was adembenemend. Het leek een heel klein beetje op Bryce Canyon, maar dan 10 keer groter. We stonden al zo hoog boven de canyon dat het ons een beetje stom leek nog 20 meter hoger te gaan staan. Na enkele foto’s ging onze toch verder naar de Tusayan Ruin, de overblijfselen van een oud indianendorpje. De beloofde Gopher Snakes waren ook weer nergens te bespeuren.

Na nog enkele stops en foto’s moesten we eerst onze slaapplaats nog gaan zoeken, gelukkig op voorhand al geregeld in de Yavapai Lodge. Omdat we al verschillende keren in een andere tijdzone terecht gekomen waren vergisten we ons van uur zodat we uiteindelijk nog een uur extra hadden om ons klaar te maken voor de zonsondergang. Dat uurtje extra konden we goed gebruiken om nog een even uit te rusten. Te voet ging het dan naar Mather Point en Yavapai Observation Point om de zon te zien ondergaan. Er was veel volk, maar het was dan ook prachtig om te zien.

We hadden nog niets gegeten dus ging het met de bus, met een niet zo grappige chauffeur, naar de Maswik Lodge waar we een uitgebreide keuze hadden. Het werd een, uiteindelijk niet zo, pikant gerecht. Wel heel lekker. In de Maswik Lodge was ook een Lounge Bar, en omdat het nog niet te laat was dachten we daar nog iets te gaan drinken. Maar blijkbaar moesten we onze paspoorten laten zien, onze Belgische wilde de barman niet aanvaarden en onze reispas lag natuurlijk nog in de lodge. Een fris pintje zat er dus niet in. Vroeg in ons bed was de enige oplossing.

Hier de foto's!